ائتلاف دانشجویان سبز دانشگاه های تهران با حمایت از فراخوان شورای هماهنگی راه سبز امید از همگان دعوت کرده اند که در راهپیمایی ۲۲خرداد شرکت کنند.
در پاسخ به دعوت احزاب مختلف خصوصا شورای هماهنگی راه سبز امید برای حضور در راهپیمایی ۲۲خرداد و دعوت سخنگوی شورا اردشیر امیر ارجمند برای اعلام نظرات و پیشنهادات در خصوص برنامه ریزی دیگر برنامه های خرداد ماه جمعی از دانشجویان دانشگاه تهران بیانیه ای تحلیلی را در این خصوص منتشر کردند.
به گزارش تحول سبز، در بیانیه تحلیلی ائتلاف دانشجویان سبز دانشگاه های تهران در مورد راهکارهای جایگزین اعتراضی مواردی ذکر شده است.
در بخشی از این بیانیه آمده است: ما به عنوان ائتلاف دانشجویان سبز دانشگاه های تهران، از فراخوان شورای هماهنگی راه سبز امید جهت حفظ وحدت جنبش، در هر صورت، حمایت می کنیم. آن هم در شرایطی که فعالان سیاسی زندانی رجایی شهر نیز از آن حمایت کرده اند و مردم را به شرکت در ۲۲ خرداد دعوت نموده اند. در ضمن حمایت خود از این فراخوان ، در پاسخ به دعوت آقای امیر ارجمند مبنی بر ارائه پیشنهاداتی در مورد حرکات اعتراضی، موارد را اعلام می داریم.
متن کامل این بیانیه به شرح زیر می باشد:
بسمه تعالی
اکنون در آستانه دومین سالگرد کودتای انتخاباتی و تولد جنبش سبز، در مسیری که در طی این دو سال طی نموده ایم، تجارب گوناگونی بدست آورده ایم که موقعیت آتی جنبش بی گمان در گروی استفاده صحیح و هوشمندانه از این تجارب ، گذر از نقاط ضعف و تکیه بر نقاط قوت خواهد بود.
جنبش سبز در طی این دوسال، از بعدازظهر شنبه ۲۳ خرداد ۸۸ تا بعدازظهر شنبه ۱۴ خرداد ۹۰ ( گرامیداشت سومین روز شهادت هاله سحابی) در مقابل حسینیه ارشاد، در مناسبت های زمانی متنوعی ، تجمع خیابانی را در اشکال گوناگون تجربه نموده است که مهمترین آنها به لحاظ جمعیت شرکت کننده و حوادث رخ داده عبارت اند از : راه پیمایی میلیونی ۲۵ خرداد ۸۸، شنبه سیاه ۳۰ خرداد ۸۸، ۱۸ تیر ۸۸ ، روز قدس ، ۱۳ آبان ۸۸ ، تشییع جنازه آیت الله منتظری آذر ۸۸، عاشورای ۸۸، ۲۲ بهمن ۸۸، اولین سالگرد کودتای انتخاباتی، ۲۵ بهمن ۸۹، سه شنبه های اعتراضی اسفند ۸۹ و مراسم سحابی ها خرداد ۹۰٫ این ها نمونه هایی از اعتراضات خیابانی جنبش سبز در طی این ۲ سال است.
اکثریت موارد فوق از الگوی تقریبا مشابهی پیروی می کنند.در تحلیل این تجمع ها می توان گفت بدون شک تجمعاتی که که از سوی آقایان موسوی و کروبی اعلام یا از آن حمایت می شد، در مقایسه با سایر دعوتها، از استقبال گسترده تر مردمی و موفقیت بیشتری برخوردار بود. به استثنای ۲۵ بهمن، می توان گفت سایر تجمعات فوق الذکر بر اساس ترتیب تاریخی از ابتدا تاکنون روند فرسایشی داشته و هر یک نسبت به گذشته خود موفقیت کمتری داشته است.
یکی از علل این فرسایش را میتوان در روش ثابت و عدم توجه به ارائه راهکارهای خلاقانه در حرکات اعتراضی دانست که در اثر آن طرف مقابل نیز به راحتی توان برنامه ریزی، آماده سازی و مقابله با چنین حرکاتی را کسب کرده و به راحتی می تواند این حرکات را در نطفه خفه کند و از تشکیل هسته های اولیه و مجتمع شدن مردم جلوکیری نماید.
علی الخصوص پس از ۲۵ بهمن ماه ۸۹ (که درمقابل خیل عظیم مردم غافلگیر شده، آمادگی رویارویی با چنین وضعیتی را نداشتند و جنبش را مرده می پنداشتند) و همزمان با تشدید درگیری های درون حکومتی, نوع و شیوه برخوردها نیز تغییر کرده است.
در حوادث روزهای اخیر، در سه روز مراسم سحابی ها، تشدید برخوردها به روشنی مشهود بود. شدت برخوردها، و پرده دری نیروها در جلوه گر ساختن خشونت، بی سابقه و کم نظیر بود. به شکلی که پیش از شکل گیری هر حرکتی ، تعداد زیادی را دستگیر کرده و با ضرب و شتم و ارعاب، مردم را متفرق می ساختند.کاربرد چنین روش هایی در تجمعات آینده از جمله ۲۲ خرداد آتی، دور از انتظار نخواهد بود.
بنابراین پیش از هر دعوتی، باید نسبت به جزئیات حرکت، پیش بینی رخدادهای احتمالی و سنجش هزینه – فایده یک حرکت برای جنبش ارزیابی مناسب صورت گیرد.
لذا با توجه به این تفاسیر ما بر این اعتقادیم که فراخوان راه پیمایی سکوت در راستای همان حرکات یکنواخت گذشته می باشد. راه پیمایی سکوت در شرایطی می تواند نشان دهنده قدرت و بیان کننده مطالبات یک جنبش باشد که امکان حرکت آزادانه و مسالمت آمیز مردم وجود داشته باشد تا مردم بتوانند مجتمع شده و خیل عظیم شرکت کنندگان در سکوت بتواند نشان دهنده قدرت و وزن اجتماعی آنان باشد.
مثال مناسب این واقعیت، راهپیمایی شکوهمند ۳ میلیونی در ۲۵ خرداد ۸۸ است. در آن روز امکان حرکت آزادانه و مسالمت آمیز مردم وجود داشت، بنابراین راه پیمایی سکوت نیز ممکن شد. اما امروز در شرایطی که طرف مقابل به هیچ وجه اجازه اجتماع مردم و حرکت آزادانه آنان را نمی دهد و به اشکال مختلف از جمله دستگیری، ضرب و شتم و متفرق ساختن مردم از طریق گاز اشک آور، ارعاب، باتوم، حرکت موتورها و .. سعی در خفه کردن تجمع در نطفه دارد ، راه پیمایی سکوت نمی تواند اعلام حضوری برای جنبش تلقی شود.
در چنین وضعیت امنیتی، اگر مجال کوچکی برای مردم حاصل شود، در آن فرصت اندک تا حدودی مجتمع شده و با سر دادن شعار حضور خود را اعلام می کنند و پس از مدت کوتاهی باز با حملات نیروهای امنیتی، متفرق می شوند. فیلم هایی که عموما از تجمعات مردمی به رسانه های مختلف مخابره می شود، گزارشی از همین مجال های کوتاه مردم در میانه تعقیب و گریز است. و اگر قرار باشد که مردم در همین مجال های کوتاه نیز سکوت پیشه کنند، تجمع آنان نمود بیرونی نخواهد داشت و تنها ثمره تجمع، دستگیری و مضروب شدن شرکت کنندگان خواهد بود .
ما به عنوان ائتلاف دانشجویان سبز دانشگاه های تهران، از فراخوان شورای هماهنگی راه سبز امید جهت حفظ وحدت جنبش، در هر صورت، حمایت می کنیم. آن هم در شرایطی که فعالان سیاسی زندانی رجایی شهر نیز از آن حمایت کرده اند و مردم را به شرکت در ۲۲ خرداد دعوت نموده اند. در ضمن حمایت خود از این فراخوان ، در پاسخ به دعوت آقای امیر ارجمند مبنی بر ارائه پیشنهاداتی در مورد حرکات اعتراضی، موارد زیر را اعلام می داریم :
۱) ابتکار و خلاقیت جنبش در طرح حرکات اعتراضی جدید و متفاوت با گذشته، می تواند ثمرات بسیاری در پیشبرد جنبش داشته باشد.
از جمله طرف مقابل را غافلگیر کرده و تا زمانی که بتواند عکس العمل مناسب را نشان دهد، فرصت مناسبی برای حضور و بیان مطالبات جنبش فراهم خواهد آورد. به عنوان مثال یکی از پیشنهادات ما در این زمینه تحصن مراجع و علمای سبز در یکی از اماکن مقدس و پیوستن مردم به ایشان است. در چنین حرکتی صدای جنبش از طرف نهاد دین مطرح شده و حصن حصین روحانیت از تحمیل هزینه های سنگین بر مردم و بدنه جنبش محافظت می نماید .
هم چنین در صورت برخورد شدید و وحشی گری نیروهای حکومت، هزینه بسیار سنگینی بر نظام و نیروهای امنیتی وارد خواهد آمد. پس از ۲ سال مقاومت بی امان دانشجویان و مردم، دستگیری های بی شمار، مضروب و مجروح شدن تعداد زیادی از مردم و کشته شدن بهترین فرزندان این ملت خواسته دانشجویان از علما و روحانیت خصوصا آیات عظام صانعی، بیات زنجانی ، دستغیب و … این است که به شکل عملی وارد صحنه شده و از حقوق ملت و آبروی دیانت صیانت نمایند. بی شک حاکمیت نمی تواند آنچه بر فرزندان این ملت از انواع توهین ها ، شکنجه ها، تجاوز و … روا داشته با این بزرگان روا دارد و هر چه کند بیش از پیش آبروی نداشته خویش را بر باد داده است.
۲) زمانی که آقایان موسوی و کروبی خارج از حصر بودند، هر زمان که از تجمعی حمایت و یا مردم را دعوت می نمودند خود نیز در آن تجمع شرکت می نمودند و همین شرکت و حضور آنان بود که جمعیت زیادی از مردم را به شرکت ترغیب می نمود. اکنون که ایشان مظلومانه در حصر خانگی به سر می برند، انتظار ما این است که فعالان سیاسی و اعضای احزاب اصلاح طلب خصوصا روحانیون، در صف اول شرکت کنندگان حاضر باشند و دوشادوش مردمی که دو سال زیر شدیدترین فشارها مقاومت نموده اند حضور یابند و با اعلام حمایت از فراخوان شورای هماهنگی، مردم را به شرکت ترغیب نمایند.
۳) مفهوم مبارزه مسالت آمیز و مقاومت مدنی باید برای مردم و حتی سیاسیون و فعالان جنبش تبیین شود و راهکارهایی جدید و خلاقانه متناسب با شرایط ایران در این مسیر پیش بینی گردد.
متاسفانه به نظر می رسد که در ۲ سال اخیر مفهومی کاملا غریب و متفاوت از مبارزه مسالمت آمیز در اذهان شکل گرفته است. معنای مبارزه مسالمت آمیز ترس و فرار در هر موقعیت خطرناکی نیست، بلکه ایستادن و مقامت کردن اما خشونت به خرج ندادن است. این مفهوم احتیاج به تمرین و درک کردن دارد.
گاندی معلم بزرگ عدم خشونت می گوید: « عدم خشونت و بزدلی با یکدیگر سازگاری ندارند. عدم خشونت واقعی بدون داشتن بی باکی و نترسی کامل و تزلزل ناپذیر غیرممکن خواهد بود. مقاومت مسالمت آمیز روش بدست آوردن حقوق از راه تحمل رنج شخصی است. مثلا حکومت قانونی وضع کرده است که شامل من هم می شود و من آن را دوست نمی دارم. اگر این قانون را اطاعت نکنم و کیفری را هم که برای این سرپیچی تعیین شده بپذیرم، نیروی روحی خود را به کار برده ام. اگر نمی دانیم چگونه با نیروی تحمل رنج یعنی با سلاح عدم خشونت از خودمان، زنانمان و اماکن مقدسمان دفاع کنیم، بهتر است اگر مرد هستیم دست کم بتوانیم با خشونت از اینها دفاع کنیم.
من خشونت را هزاران بار به نامرد ساختن تمامی یک ملت و یک نژاد مرجح می شمارم. نظریه عدم خشونت هرگز نمی پذیرد که از مقابله با خطرات بگریزیم و عزیزان خود را بلادفاع رها کنیم. میان اعمال خشونت و گریز بزدلانه، مسلما من خشونت را بر بزدلی ترجیح می دهم. و میان خشونت و ایستادگی بدون خشونت و تحمل رنج شخصی، دومی را برمی گزینم.»
و این گریز و بلادفاع رها ساختن عزیزان، کاری است که ما همیشه انجام می دهیم. آنها هجوم می آورند، همه می گریزند و کسانی به دام می افتند، همه می نگرند و گویی هرگز با یکدیگر نبوده اند، می گریزند. این مسالمت نیست. یا باید سلاح عدم خشونت را برگزینیم، مردانه و همگی در کنار یکدیگر بایستیم ، مقاومت کنیم ، هزینه آن را نیز بپردازیم یا ما نیز چون آنان شده، خشونت به خرج دهیم و مقابله به مثل کینم.گزینه دیگری در مبارزه وجود ندارد.
یادمان باشد که گاندی به عنوان معلم مکتب عدم خشونت اولین کسی بود که همواره می ایستاد، مقاومت می کرد و مثال عینی تحمل رنج بود.تنها کسانی می توانند به مردم دست خالی تحت خشونت، درس مسالمت و عدم خشونت در عین مقاومت را دهند که خود در کنار مردم و دوشادوش آنان آماج خشونت باشند، اما دست به خشونت نزنند و با تحمل رنج، الگوی مقاومت مسالمت آمیز باشند.
در پایان، علی رغم ذکر تمامی نکات فوق و با امید به این که این پیشنهادات مورد بررسی قرار گیرد و در آینده جنبش موثر افتد، اعلام می داریم که ما به تصمیم جمعی جنبش سبز و شورای هماهنگی راه سبز امید متعهد خواهیم بود و در هر برنامه ای که آن شورا در مناسبت های پیش رو اعلام نماید، حضور خواهیم یافت و تمامی مردم و دانشجویان را نیز به شرکت در این حرکت اعتراضی دعوت می نماییم.
در پاسخ به دعوت احزاب مختلف خصوصا شورای هماهنگی راه سبز امید برای حضور در راهپیمایی ۲۲خرداد و دعوت سخنگوی شورا اردشیر امیر ارجمند برای اعلام نظرات و پیشنهادات در خصوص برنامه ریزی دیگر برنامه های خرداد ماه جمعی از دانشجویان دانشگاه تهران بیانیه ای تحلیلی را در این خصوص منتشر کردند.
به گزارش تحول سبز، در بیانیه تحلیلی ائتلاف دانشجویان سبز دانشگاه های تهران در مورد راهکارهای جایگزین اعتراضی مواردی ذکر شده است.
در بخشی از این بیانیه آمده است: ما به عنوان ائتلاف دانشجویان سبز دانشگاه های تهران، از فراخوان شورای هماهنگی راه سبز امید جهت حفظ وحدت جنبش، در هر صورت، حمایت می کنیم. آن هم در شرایطی که فعالان سیاسی زندانی رجایی شهر نیز از آن حمایت کرده اند و مردم را به شرکت در ۲۲ خرداد دعوت نموده اند. در ضمن حمایت خود از این فراخوان ، در پاسخ به دعوت آقای امیر ارجمند مبنی بر ارائه پیشنهاداتی در مورد حرکات اعتراضی، موارد را اعلام می داریم.
متن کامل این بیانیه به شرح زیر می باشد:
بسمه تعالی
اکنون در آستانه دومین سالگرد کودتای انتخاباتی و تولد جنبش سبز، در مسیری که در طی این دو سال طی نموده ایم، تجارب گوناگونی بدست آورده ایم که موقعیت آتی جنبش بی گمان در گروی استفاده صحیح و هوشمندانه از این تجارب ، گذر از نقاط ضعف و تکیه بر نقاط قوت خواهد بود.
جنبش سبز در طی این دوسال، از بعدازظهر شنبه ۲۳ خرداد ۸۸ تا بعدازظهر شنبه ۱۴ خرداد ۹۰ ( گرامیداشت سومین روز شهادت هاله سحابی) در مقابل حسینیه ارشاد، در مناسبت های زمانی متنوعی ، تجمع خیابانی را در اشکال گوناگون تجربه نموده است که مهمترین آنها به لحاظ جمعیت شرکت کننده و حوادث رخ داده عبارت اند از : راه پیمایی میلیونی ۲۵ خرداد ۸۸، شنبه سیاه ۳۰ خرداد ۸۸، ۱۸ تیر ۸۸ ، روز قدس ، ۱۳ آبان ۸۸ ، تشییع جنازه آیت الله منتظری آذر ۸۸، عاشورای ۸۸، ۲۲ بهمن ۸۸، اولین سالگرد کودتای انتخاباتی، ۲۵ بهمن ۸۹، سه شنبه های اعتراضی اسفند ۸۹ و مراسم سحابی ها خرداد ۹۰٫ این ها نمونه هایی از اعتراضات خیابانی جنبش سبز در طی این ۲ سال است.
اکثریت موارد فوق از الگوی تقریبا مشابهی پیروی می کنند.در تحلیل این تجمع ها می توان گفت بدون شک تجمعاتی که که از سوی آقایان موسوی و کروبی اعلام یا از آن حمایت می شد، در مقایسه با سایر دعوتها، از استقبال گسترده تر مردمی و موفقیت بیشتری برخوردار بود. به استثنای ۲۵ بهمن، می توان گفت سایر تجمعات فوق الذکر بر اساس ترتیب تاریخی از ابتدا تاکنون روند فرسایشی داشته و هر یک نسبت به گذشته خود موفقیت کمتری داشته است.
یکی از علل این فرسایش را میتوان در روش ثابت و عدم توجه به ارائه راهکارهای خلاقانه در حرکات اعتراضی دانست که در اثر آن طرف مقابل نیز به راحتی توان برنامه ریزی، آماده سازی و مقابله با چنین حرکاتی را کسب کرده و به راحتی می تواند این حرکات را در نطفه خفه کند و از تشکیل هسته های اولیه و مجتمع شدن مردم جلوکیری نماید.
علی الخصوص پس از ۲۵ بهمن ماه ۸۹ (که درمقابل خیل عظیم مردم غافلگیر شده، آمادگی رویارویی با چنین وضعیتی را نداشتند و جنبش را مرده می پنداشتند) و همزمان با تشدید درگیری های درون حکومتی, نوع و شیوه برخوردها نیز تغییر کرده است.
در حوادث روزهای اخیر، در سه روز مراسم سحابی ها، تشدید برخوردها به روشنی مشهود بود. شدت برخوردها، و پرده دری نیروها در جلوه گر ساختن خشونت، بی سابقه و کم نظیر بود. به شکلی که پیش از شکل گیری هر حرکتی ، تعداد زیادی را دستگیر کرده و با ضرب و شتم و ارعاب، مردم را متفرق می ساختند.کاربرد چنین روش هایی در تجمعات آینده از جمله ۲۲ خرداد آتی، دور از انتظار نخواهد بود.
بنابراین پیش از هر دعوتی، باید نسبت به جزئیات حرکت، پیش بینی رخدادهای احتمالی و سنجش هزینه – فایده یک حرکت برای جنبش ارزیابی مناسب صورت گیرد.
لذا با توجه به این تفاسیر ما بر این اعتقادیم که فراخوان راه پیمایی سکوت در راستای همان حرکات یکنواخت گذشته می باشد. راه پیمایی سکوت در شرایطی می تواند نشان دهنده قدرت و بیان کننده مطالبات یک جنبش باشد که امکان حرکت آزادانه و مسالمت آمیز مردم وجود داشته باشد تا مردم بتوانند مجتمع شده و خیل عظیم شرکت کنندگان در سکوت بتواند نشان دهنده قدرت و وزن اجتماعی آنان باشد.
مثال مناسب این واقعیت، راهپیمایی شکوهمند ۳ میلیونی در ۲۵ خرداد ۸۸ است. در آن روز امکان حرکت آزادانه و مسالمت آمیز مردم وجود داشت، بنابراین راه پیمایی سکوت نیز ممکن شد. اما امروز در شرایطی که طرف مقابل به هیچ وجه اجازه اجتماع مردم و حرکت آزادانه آنان را نمی دهد و به اشکال مختلف از جمله دستگیری، ضرب و شتم و متفرق ساختن مردم از طریق گاز اشک آور، ارعاب، باتوم، حرکت موتورها و .. سعی در خفه کردن تجمع در نطفه دارد ، راه پیمایی سکوت نمی تواند اعلام حضوری برای جنبش تلقی شود.
در چنین وضعیت امنیتی، اگر مجال کوچکی برای مردم حاصل شود، در آن فرصت اندک تا حدودی مجتمع شده و با سر دادن شعار حضور خود را اعلام می کنند و پس از مدت کوتاهی باز با حملات نیروهای امنیتی، متفرق می شوند. فیلم هایی که عموما از تجمعات مردمی به رسانه های مختلف مخابره می شود، گزارشی از همین مجال های کوتاه مردم در میانه تعقیب و گریز است. و اگر قرار باشد که مردم در همین مجال های کوتاه نیز سکوت پیشه کنند، تجمع آنان نمود بیرونی نخواهد داشت و تنها ثمره تجمع، دستگیری و مضروب شدن شرکت کنندگان خواهد بود .
ما به عنوان ائتلاف دانشجویان سبز دانشگاه های تهران، از فراخوان شورای هماهنگی راه سبز امید جهت حفظ وحدت جنبش، در هر صورت، حمایت می کنیم. آن هم در شرایطی که فعالان سیاسی زندانی رجایی شهر نیز از آن حمایت کرده اند و مردم را به شرکت در ۲۲ خرداد دعوت نموده اند. در ضمن حمایت خود از این فراخوان ، در پاسخ به دعوت آقای امیر ارجمند مبنی بر ارائه پیشنهاداتی در مورد حرکات اعتراضی، موارد زیر را اعلام می داریم :
۱) ابتکار و خلاقیت جنبش در طرح حرکات اعتراضی جدید و متفاوت با گذشته، می تواند ثمرات بسیاری در پیشبرد جنبش داشته باشد.
از جمله طرف مقابل را غافلگیر کرده و تا زمانی که بتواند عکس العمل مناسب را نشان دهد، فرصت مناسبی برای حضور و بیان مطالبات جنبش فراهم خواهد آورد. به عنوان مثال یکی از پیشنهادات ما در این زمینه تحصن مراجع و علمای سبز در یکی از اماکن مقدس و پیوستن مردم به ایشان است. در چنین حرکتی صدای جنبش از طرف نهاد دین مطرح شده و حصن حصین روحانیت از تحمیل هزینه های سنگین بر مردم و بدنه جنبش محافظت می نماید .
هم چنین در صورت برخورد شدید و وحشی گری نیروهای حکومت، هزینه بسیار سنگینی بر نظام و نیروهای امنیتی وارد خواهد آمد. پس از ۲ سال مقاومت بی امان دانشجویان و مردم، دستگیری های بی شمار، مضروب و مجروح شدن تعداد زیادی از مردم و کشته شدن بهترین فرزندان این ملت خواسته دانشجویان از علما و روحانیت خصوصا آیات عظام صانعی، بیات زنجانی ، دستغیب و … این است که به شکل عملی وارد صحنه شده و از حقوق ملت و آبروی دیانت صیانت نمایند. بی شک حاکمیت نمی تواند آنچه بر فرزندان این ملت از انواع توهین ها ، شکنجه ها، تجاوز و … روا داشته با این بزرگان روا دارد و هر چه کند بیش از پیش آبروی نداشته خویش را بر باد داده است.
۲) زمانی که آقایان موسوی و کروبی خارج از حصر بودند، هر زمان که از تجمعی حمایت و یا مردم را دعوت می نمودند خود نیز در آن تجمع شرکت می نمودند و همین شرکت و حضور آنان بود که جمعیت زیادی از مردم را به شرکت ترغیب می نمود. اکنون که ایشان مظلومانه در حصر خانگی به سر می برند، انتظار ما این است که فعالان سیاسی و اعضای احزاب اصلاح طلب خصوصا روحانیون، در صف اول شرکت کنندگان حاضر باشند و دوشادوش مردمی که دو سال زیر شدیدترین فشارها مقاومت نموده اند حضور یابند و با اعلام حمایت از فراخوان شورای هماهنگی، مردم را به شرکت ترغیب نمایند.
۳) مفهوم مبارزه مسالت آمیز و مقاومت مدنی باید برای مردم و حتی سیاسیون و فعالان جنبش تبیین شود و راهکارهایی جدید و خلاقانه متناسب با شرایط ایران در این مسیر پیش بینی گردد.
متاسفانه به نظر می رسد که در ۲ سال اخیر مفهومی کاملا غریب و متفاوت از مبارزه مسالمت آمیز در اذهان شکل گرفته است. معنای مبارزه مسالمت آمیز ترس و فرار در هر موقعیت خطرناکی نیست، بلکه ایستادن و مقامت کردن اما خشونت به خرج ندادن است. این مفهوم احتیاج به تمرین و درک کردن دارد.
گاندی معلم بزرگ عدم خشونت می گوید: « عدم خشونت و بزدلی با یکدیگر سازگاری ندارند. عدم خشونت واقعی بدون داشتن بی باکی و نترسی کامل و تزلزل ناپذیر غیرممکن خواهد بود. مقاومت مسالمت آمیز روش بدست آوردن حقوق از راه تحمل رنج شخصی است. مثلا حکومت قانونی وضع کرده است که شامل من هم می شود و من آن را دوست نمی دارم. اگر این قانون را اطاعت نکنم و کیفری را هم که برای این سرپیچی تعیین شده بپذیرم، نیروی روحی خود را به کار برده ام. اگر نمی دانیم چگونه با نیروی تحمل رنج یعنی با سلاح عدم خشونت از خودمان، زنانمان و اماکن مقدسمان دفاع کنیم، بهتر است اگر مرد هستیم دست کم بتوانیم با خشونت از اینها دفاع کنیم.
من خشونت را هزاران بار به نامرد ساختن تمامی یک ملت و یک نژاد مرجح می شمارم. نظریه عدم خشونت هرگز نمی پذیرد که از مقابله با خطرات بگریزیم و عزیزان خود را بلادفاع رها کنیم. میان اعمال خشونت و گریز بزدلانه، مسلما من خشونت را بر بزدلی ترجیح می دهم. و میان خشونت و ایستادگی بدون خشونت و تحمل رنج شخصی، دومی را برمی گزینم.»
و این گریز و بلادفاع رها ساختن عزیزان، کاری است که ما همیشه انجام می دهیم. آنها هجوم می آورند، همه می گریزند و کسانی به دام می افتند، همه می نگرند و گویی هرگز با یکدیگر نبوده اند، می گریزند. این مسالمت نیست. یا باید سلاح عدم خشونت را برگزینیم، مردانه و همگی در کنار یکدیگر بایستیم ، مقاومت کنیم ، هزینه آن را نیز بپردازیم یا ما نیز چون آنان شده، خشونت به خرج دهیم و مقابله به مثل کینم.گزینه دیگری در مبارزه وجود ندارد.
یادمان باشد که گاندی به عنوان معلم مکتب عدم خشونت اولین کسی بود که همواره می ایستاد، مقاومت می کرد و مثال عینی تحمل رنج بود.تنها کسانی می توانند به مردم دست خالی تحت خشونت، درس مسالمت و عدم خشونت در عین مقاومت را دهند که خود در کنار مردم و دوشادوش آنان آماج خشونت باشند، اما دست به خشونت نزنند و با تحمل رنج، الگوی مقاومت مسالمت آمیز باشند.
در پایان، علی رغم ذکر تمامی نکات فوق و با امید به این که این پیشنهادات مورد بررسی قرار گیرد و در آینده جنبش موثر افتد، اعلام می داریم که ما به تصمیم جمعی جنبش سبز و شورای هماهنگی راه سبز امید متعهد خواهیم بود و در هر برنامه ای که آن شورا در مناسبت های پیش رو اعلام نماید، حضور خواهیم یافت و تمامی مردم و دانشجویان را نیز به شرکت در این حرکت اعتراضی دعوت می نماییم.
« ما زنده به آنیم که آرام نگیریم موجیم که آسودگی ما عدم ماست »
هیچ نظری موجود نیست:
ارسال یک نظر